开云体育

----

Papo Francisko (17.12.1936 – 21.4.2025)

Hodia?, la 21-an de aprilo 2025, forpasis Papo Francisko.

Dum sia 12-jara pontifikado li montris la vojon kiel vivi la Evangelion en la ?iutaga vivo. Li ne nur montris la vojon, sed per sia propra vivo donis ekzemplon pri tio, kiel proksimi?i al la forlasitaj, malsataj kaj ?iuj suferantoj – ?u pro ekonomiaj, politikaj a? militaj ka?zoj. Kaj tiu vojo estas fakte tre simpla: sekvi la spurojn de Jesuo Kristo.

Tio estas ekzemplo por ?iuj kristanoj, sed anka? por ?iuj homoj, sendepende de ilia religia kredo – ?ar ja,?la regulo "ne fari al alia tion, kion oni ne dezirus, ke aliaj faru al ni"?estas fundamento de homa kunvivado.?Harmonie kaj pace kunvivi, zorgi pri proksimulo, zorgi pri la naturo – nia komuna hejmo – temas pri respondeco komuna al ?iuj.

Papo Francisko instigis al tio per siaj predikoj, katekizoj, alparoloj – direktitaj al pastroj, episkopoj kaj kardinaloj, religiuloj kaj laika fidelularo, infanoj, gejunuloj, gefian?oj, gepatroj, geavoj, gevidvoj, orfoj, al la gepatroj kies infanoj mortis, kaj anka? al politikistoj, diplomatoj, ?urnalistoj, kuracistoj, instruistoj, policanoj, soldatoj, malsanuloj, prizonuloj, ri?uloj kaj povruloj... Por ?iuj li trovis ta?gan vortaron. Sed ja – la problemo ofte estis, ke liaj vortoj ne ?iam estis komprenataj. Tamen li estis amata, estimata, kaj por li oni pre?is.

Kiel iaspeca lia "testamento", ankora? resonas la vortoj el lia hiera?a Paska mesa?o Urbi et Orbi:

"Neniam manku la principo de homeco kiel centro de nia ?iutaga agado. Fronte al la kruela?oj de konfliktoj kiuj trafas senhelpajn civilulojn, atakas lernejojn kaj hospitalojn, ni ne povas permesi al ni forgesi, ke ne temas pri celoj, sed pri homoj kun animo kaj digno.

La amo venkis la malamon. La lumo venkis la mallumon. La vero venkis la mensogon. La pardono venkis la ven?on.

Malbono ne malaperis el nia historio – ?i restos ?is la fino – sed ?i ne plu regas, ?i ne plu havas povon super tiuj, kiuj akceptas la gracon de ?i tiu tago.

La relevi?o de Jesuo estas la fundamento de la espero, kaj la espero ne hontigas. Kristo relevi?is! – en tiu anonco trovi?as la tuta senco de la homa ekzisto, kiu ne estas destinita al morto, sed al la vivo. Pasko estas la festo de la vivo. En la okuloj de Dio, ?iu vivo estas altvalora: la vivo de la infano en la utero de sia patrino, same kiel tiu de la maljunulo en malsanulejo.

Mi dezirus, ke ni revenu al la espero, ke paco estas ebla! Neniu paco estas ebla kie ne ekzistas religia libereco, a? kie ne ekzistas libereco de penso kaj parolo, kaj respekto al la opinioj de aliaj. Neniu paco estas ebla sen vera malarmado.

La lumo de Pasko instigas nin forigi la barojn, kiuj kreas dividojn. ?i instigas nin zorgi unu pri la alia, plifortigi reciprokan solidarecon, kaj labori por favori la integran disvolvi?on de ?iu homa persono. Mi alvokas ?iujn en la mondo, kiuj havas politikajn respondecojn, ne cedi al la logiko de timo, kiu fermas, sed uzi la rimedojn disponeblajn por helpi la bezonantojn, batali kontra? malsato, kaj anta?enigi iniciatojn por disvolvi?o. La “armiloj” de la paco estas tiuj, kiuj konstruas estontecon, anstata? semi morton."

Ni trovu tempon remediti la lastajn vortojn de Papo Francisko kaj trovi en ili inspiron, por ke ?iu el?ni strebu semi pacon kaj bonon, kie ajn ni trovi?as.

Dum ?i tiuj tagoj de funebro, mi instigas ?iujn katolikajn esperantistojn, precipe IKUE-anojn, pre?i por la animo de Papo Francisko.

Al ?iuj Esperantistoj mi dankas pro la esprimoj de solidareco kaj kondolenco, kiujn ili jam sendis al IKUE.